السلام علیک یا اباعبدلله...

 چه طولانی شد این عطش و چه طاقت سوز شد این تشنگی

خدایا من حسین را دوست دارم*** همین باشد مدال افتخارم...

فرات همچنان میگذشت اما دانسته نمیشد. شاید از این سیاه دشت غمناک به آن سوی بیابان های وسیعی دست ستم آلود،فضایشان را نفشرده بود پیامی می برد.شاید آوایی ضعیف از طفلکی ناتوان در جست و جوی کمی آب ،در میان نی های کنار نهر گم شده بود و هنوز به گوشش میرسید هرگونه بود از لای صخره ها و روی توده های شن میگذشت جز وحشت و هراس وجز اندوه و ماتم چیزی نمیدید از هستی در آن وادی ،جز فشرده ای از شداید استخوان سوز ،نمونه ای به جای نبود ...

این اندوه وحشی و سیاهی پر بیم برسراپرده ی سوختگان هم حکومت داشت آنها هم جز اینکه میان سنگ لاخ ها و خارها ،کودکان ازدست رفته را جستجو کنند یا برای اطفال از عطش سوخته،قطره ی آبی بیابند، دیگر رمقی نداشتند. دیگر زندگی برای آنها مفهومی نداشت،جز تابلوی نمودار نقشی جاوید از غمی جاودان 

      خداوندا مرا با احسان خود , فزون طلب منما و با بلا و گرفتاری ادب مکن                                                              
دیشب پس از امضای طومار عشق و فداکاری ، میان خیمه ها در تهجد و نیایش فرو رفتند و در برابر آفریدگار هستی و عظمت آفرینش ، برای آخرین بار چهره به خاک ساییدند و با زمزمه ای در هم آمیخته و گیرا و یک آهنگ هم چون زمزمه ی زنبوران کندو در ذکر خدا غرق شدند و به انتظار دمیدن آخرین سپیده ی زندگی و افتخار آمیز ترین روز عمر نشسته بودند . با نماز و دعا و کتاب خدا   وداع می کردند و صوت قرآنشان روح نو از ملکوتیان بود ...

 دیشب تاریخ بشیریت چنین شهدایی نداشت و امشب آنان در گذرگاهش خفته اند ...

 دیشب انسانیت عمیق، چنین پشتوانه هایی نداشت و امشب کهن ترین رشته ی کوه هایی که حافظ مرز انسانیت اند ...

دراین تاریک زار صف کشیده اند ، آری ، قرن ها عظمت و آزادگی را درمیان نهاده بودند ...

التماس دعا...

                  عاجزترین مردم کسی است که نتواند دعا کند  امام حسین(ع) 

لیست کل یادداشت های این وبلاگ

درباره وبلاگ